Chyba każda z nas tak ma raz na jakiś czas. Chciałabyś się zamknąć w jakimś ciemnym pomieszczeniu bez okien, ba, nawet bez drzwi, żeby nikt ci nie przeszkadzał. Wyłączyłabyś telefon, a jeszcze lepiej zostawiła go poza tym spokojnym pomieszczeniem, położyłabyś się na łóżku i wsłuchiwała w swój miarowy, stonowany oddech. I totalnie nie przejmowałabyś się tym czy naczynia są pozmywane, obiad ugotowany a dom lśni czystością rodem z reklam Ajaxa. Po prostu byś odpoczywała, nie zaprzątając sobie myśli przyziemnymi sprawami.

Tak, chyba każda z nas by tego chciała. Ale jest to po prostu niemożliwe. Jako kobiety jesteśmy skonstruowane przez naturę tak, by nawet w chwilach odpoczynku rejestrować w myślach wszystko to, co zostało zrobione, ale też to, na co nam czasu nie starczyło. I takim sposobem leżąc wieczorem w łóżku zamiast skupiać się na czytaniu książki albo relaksacji przy dobrym filmie - snujesz plany na jutrzejszy dzień, zastanawiasz się, co powinnaś kupić na obiad, o której wyjść na spacer z dzieckiem, że musisz okna pomyć, podłogę wyszorować, mężowi kolację zrobić jak z pracy wróci i jeszcze fajnie byłoby się przynajmniej poprzytulać o miłości nie wspominając, bo przecież i ty jesteś zajechana i on zmęczony, i tak w nieskończoność. 

Ciężki mamy żywot, my kobiety, my matki, my kochanki i żony, konkubiny, narzeczone. Ciężko nam i coraz ciężej znaleźć dla siebie odpowiedni czas, odpowiednią chwilę na relaks. Na czas tylko dla siebie. Na spoczęcie w łóżku i uwolnienie się od codzienności. Choć na tę kilka minut. Nasz abonament przecież nie jest wieczny i baterie potrafią się wyczerpać. Ja znalazłam taką chwilę dla siebie. Jest to Zumba. Dwa razy w tygodniu po godzinę. Tańczę, pocę się, męczę, ale przy tym wszystkim jestem niesamowicie szczęśliwa. Bo to zmęczenie jest relaksujące, orzeźwiające, dające wytchnienie. Pełne energii i radości. I wracając do domu, mimo bólu mięśni, uśmiecham się i zabieram do dalszej pracy z werwą, z naładowanymi akumulatorami.

A ty? Kobieto, zrób coś dla siebie, tylko i wyłącznie ;)

Źródło obrazka : dzidziusiowo.pl

Wiadomo, że każda mama chce dla swojego dziecka jak najlepiej. Począwszy od najlepszych pieluch, które mają trzymać wilgoć z dala od pupy naszego bobaska, przez najlepsze zabawki wspierające jego rozwój, przez "wypychanie" go na różne szkolne apele, żeby uczyło się nie bać występów publicznych, po ciepłe i piękne ciuszki, co by dzieciątko nie tylko ładnie wyglądało, ale i w brzuszek mu ciepło było, po zdrową dietę, pełną mikroelementów, aż po prawidłowe spojrzenie na świat, takie obiektywne, po wybór studiów - najlepiej takich, po których będzie miało dobrze płatną pracę, dostatek i wszystko to, czego my nie mieliśmy. Ale... żeby to wszystko mogło naszego dzieciątko osiągnąć musi być samodzielne.

I właśnie ta samodzielność zaczęła mnie ostatnimi czasy przerażać. Bo wiem, że muszę jej na to pozwolić. Przecież nie będę do końca życia robić wszystkiego za nią. Nie mam bowiem zamiaru wychować leniucha, który nie potrafi po sobie posprzątać. Ale rzecz nie o sprzątaniu. Jakiś czas temu powzięłam decyzję o wprowadzeniu BLW w życiu mojej Zośki. Czyli Bobas Lubi Wybór. I zauważyłam, że Zośce się to podoba. I choć jest jeszcze mała to ładnie sobie radzi. Z początku ją karmiłam naszym jedzeniem. I pierwsze karmienie, kiedy to dostała kurczaka w sosie musztardowym z kaszą jaglaną, co nie było papką, jak dotychczas, skończyło się krztuszeniem, osiwieniem matki, klepaniem po plecach i ogólną radością dziecka. Cóż, mi tak do śmiechu nie było, ale praktyka czyni mistrza ;)

Teraz Zośka sama zjada banana, sama obgryza jabłko, ostatnio sama konsumowała jogurt. I tak sukcesywnie, powoli wprowadzamy w jej świat nowe doznania smakowe. Oczywiście nie obyło się bez wszelakich wpadek krztuszeniowych, które zdarzają się już teraz naprawdę sporadycznie. 

Ale moja Zosia Samosia radzi sobie z tym wszystkim z uśmiechem na twarzy. I choć nasza samodzielność zaczyna się od jedzenia, już niedługo przerzuci się na inne etapy rozwojowe. Już widzę u niej większe zaciekawienie zabawkami, tym jak są skonstruowane. Już nie pcha tak wszystkiego do buźki, jak przedtem. Teraz woli poobracać w dłoniach, poobserwować z czym ma do czynienia. A więc kolejny krok milowy w jej życiu :)

Oprócz samodzielności dzieciątko moje powoli stoi samo, bez podparcia. Choć oczywiście jak się zorientuje, że tak jest, to szuka mojego ramienia, jakby się bała, że upadek będzie czymś strasznym. I niesamowicie bardzo uwielbia spoglądać przez okno. Raczkuje przez cały pokój, by wbić nos w szybę i patrzeć, co tam się ciekawego na świecie dzieje.

A ja obserwuje jej poczynania, z uśmiechem na ustach ale też lękiem. Bo wśród tych pięknych momentów, kiedy moje dziecko mnie zaskakuje nowymi rzeczami, pojawiają się też te, które do przyjemnych nie należą. Ale nie ma co się łamać. Życie nie polega tylko na radościach. Ale na nich warto się skupiać ;)

Źródło zdjęcia : dziecisawazne.pl

A czym tak naprawdę jest szczęście? Ktoś je widział? Ktoś jest w stanie opisać jak dokładnie wygląda, skąd pochodzi i zna powód dlaczego jednym się przytrafia, a innym nie? No właśnie. W tym cała rzecz. O szczęściu nie wiemy niemalże nic, prócz tego, że raz jest, a raz go nie ma. Pojawia się kiedy chce, zostaje tak długo, jak chce i wraca, skąd pochodzi, by ponownie zjawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Brzmi znajomo? Skąd ja to znam.

I choć może to zabrzmieć niesamowicie banalnie, to i tak wierzę, że szczęście pochodzi z tej samej planety, co ja i nie ma do mnie zbyt długiej drogi ;) Kiedy możemy stwierdzić, że jesteśmy szczęśliwi? Gdy kupimy nowe auto? A może mieszkanie i w końcu mamy swoje własne cztery kąty? A może wtedy, gdy sprawimy sobie psa, takiego małego i słodkiego , jakie zawsze chcieliśmy mieć. Czy szczęściem można nazwać ilość zarabianych pieniędzy? Może szczęściem są wakacje na Bahama, koktajle z palemkami i opalanie się całymi dniami. A może to zwykłe prozaiczne rzeczy takie jak spacer w promieniach letniego słońca? Uśmiech dziecka na początek każdego dnia, jego pierwsze słowa i słodkie tulenie się w Twoje ramię, gdy jest śpiące?

Może to słowa "kocham cię" wypowiadane przez Twoją drugą połówkę. Może to zrobione wieczorem kanapki, dokładnie takie jak lubisz. I może to nawet być sen do 8 rano, bo od niepamiętnych czasów wstajesz o punkt 6.

Postanowiłam sobie, że będę szczęśliwa. Od teraz i już na zawsze. Szczęścia z rąk nie wypuszczę, nie oddam, zostaje na mojej planecie, na mojej orbicie, przy mnie. I koniec. Nie ważne, czy to będzie szczęście rysowane na piasku, kartce czy na dłoni. Będzie. Widzę je codziennie, gdy tylko otwieram oczy. Z początku trudno je było zauważyć w odmętach szarości dnia następnego. I w tonach pieluch i braku snu. I ogólnym zmęczeniu organizmu, kiedy jedyną myślą, jaka przebiega Ci wieczorem przez głowę jest poduszka, sen, łóżka, bo wiesz, że za dwie godziny będziesz musiała się z nimi rozstać. 

Ale teraz już wiem. Jestem mądrzejsza. Dorosłam. Do tego, by cieszyć się z tego, co mam na codzień. By czerpać radość z bycia kobietą, ale w szczególności z bycia mamą. By nie zważać na przeciwności, które stawia nam życie. Nauczyłam się, że trzeba przeć do przodu, cały czas, nie zatrzymując się. Iść cały czas, bo na końcu tej mozolnej, ciężkiej drogi stoi Twój największy skarb. Dla niego warto się poświęcać i dla niego warto walczyć o wszystko, co ma sens, a nawet o to, co go nie ma.

Bo szczęście mamy tuż obok siebie. Na wyciągnięcie ręki. Nie musimy go sobie rysować. Szczęściem każdej kobiety jest jej mężczyzna, szczęściem każdej mamy jest jej dziecko :)