Jestem jeszcze malutka i dużo nie rozumiem. Ale widzę, że znikasz. Że ciebie nie ma, kiedy otwieram oczy rano. I choć chciałabym się z tobą pobawić, poskakać po twoim brzuchu, albo przytulić głowę do szorstkiej brody - nie mogę. Nie ma cię. I jest mi smutno. Wiem, że mama to nadrabia. Od samego rana stroi do mnie dziwne miny i próbuje mnie rozweselić. Takie ma zadanie, wiesz?

I śmieję się, owszem, bo wygląda komicznie. I śmieję się, gdy mnie przebiera i łaskocze po stopach, gdy nakłada skarpetki. I śmieję się, gdy poprawia moje włosy, zwichrzone po całej nocy rzucania się po łóżku. Śmieję się, gdy zabiera mi smoczka i droczy się ze mną i ucieka z nim po łóżku, a ja ją gonię i gonię, ale ona i tak ma nade mną przewagę. I śmiałabym się jeszcze bardziej, gdybyś mógł tu z nami być.

Tatusiu, ja cię potrzebuję. I smutno mi, gdy odjeżdżasz. I krzyczę za tobą, gdy usłyszę zamykające się drzwi. I płaczę za tobą, bo chciałabym się do ciebie przytulić. Tatusiu, ja tu na ciebie czekam. Cały dzień. Dreptam i dreptam po domu w oczekiwaniu, że gdy kolejnym razem otworzą się drzwi to w progu staniesz ty. I będę mogła pobiec do ciebie i zarzucić ci ręce na szyję i cieszyć się tym, że jesteś.

Nie rozumiem wiele, bo jestem jeszcze mała. Wiem, że musisz wychodzić. Mama mi to tłumaczy, gdy widzi, jak moje oczka robią się szkliste. Tłumaczy, że tata musi, ale wróci i się ze mną pobawi. Że tak to już w życiu jest, że dorośli mają pewne rzeczy do zrobienia. Że praca jest ważna. Ale ważniejsza ode mnie, tatusiu? Ja po prostu potrzebuję twojej obecności. Chcę wyrosnąć na pewną siebie dziewczynkę, na taką, która jest ciekawa świata, która ten świat poznaje. Bez ciebie mi się to nie uda. Mama jest za bardzo bojaźliwa, by pozwalać mi na większość rzeczy. Ale z tobą - z tobą mogę wszystko, tato. 

Z tobą mogę zdobyć cały świat. Jeśli tylko podasz mi rękę. Jeśli tylko się do mnie uśmiechniesz. Jeśli tylko będziesz tutaj, stał za mną, gdy będę robić kolejne ważne dla mnie kroki. Gdy pogłaskasz mnie po głowie i powiesz, że nie ma rzeczy niemożliwych. Tatusiu, ja je wszystkie pokonam. Poradzę sobie, wiem to. Ale tylko wtedy, gdy będziesz ze mną. Potrzebuję twojej siły.

Tatusiu, gdy się obudzę, będziesz przy mnie? Będę na ciebie czekać. Cały czas, każdego dnia o każdej porze. Bo cię kocham. 

Twoja córeczka

Źródło zdjęcia : losyziemi.pl

Czas teraz dzielę na przed ciążą i po ciąży. Przed miałam wakacje. Mogłam sobie pozwolić na odpoczywanie, leżenie na plaży plackiem i wchłanianie promieni słonecznych pełnymi garściami. Mogłam kąpać się w morzu i nie stresować, że wchodzi za mną jakiś mały szkrab, który chce do mamy. Mogłam cały dzień nie sprzątać w domu, nie robić obiadu tylko leżeć na podwórku i czytać książkę. Mogłam odpoczywać, nawet nigdzie nie jadąc. 

Po ciąży wszystko się zmieniło. Leżeć plackiem? Jak, gdy Zośka zaczyna skakać po plecach i domagać się uwagi. Kąpanie w morzu? Ja się boję ją jeszcze nad morze zabrać, bo to nie wiadomo, co jej do głowy przyjdzie. Nie sprzątać w domu? Muszę, bo chodzi i rozrzuca wszędzie rzeczy i po dwóch godzinach nie jestem w stanie nogi wcisnąć na podłogę pomiędzy jej zabawkami. Książka? Jaka książka?!

Ale czy to znaczy, że nie mam wakacji? Czemu nie? Mogę siedzieć z moim dzieckiem w domu. Mogę wyjść z nią na dwór. Opalać się w biegu, gdy zaczyna uciekać, bo lubi jak mama ją goni. Książkę przeczytam wieczorem, gdy już padnie zmordowana całym dniem. Sprzątam, gdy ona drzema. Na wszystko trzeba znaleźć złoty środek. I się nie poddawać.

Teoretycznie zakończyłam pierwszy rok studiów magisterskich na logopedii. Ciężki to był rok, dużo przedmiotów, dużo zjazdów. Dużo nauki. Ale jestem szczęśliwa. Połowa drogi za mną. 

I mimo że mam małe dziecko, mogę dalej się spełniać. Dalej się uczyć, wyjeżdżać na weekend i wtedy odpoczywać ;) Oczywiście, duża tu zasługa narzeczonego i całej rodziny, która sprawuje wtedy opiekę nad Zośką. Ale dla chcącego nic trudnego.

I tutaj mam do was pytanie. Czy chciałybyście czytać posty o logopedii? O rozwijaniu się mowy u dzieci? Praktyczne wskazówki, jak pomagać dziecku? Jeśli tak, to z chęcią pisałabym dla was na te tematy. Wiem, bowiem, sama po sobie, że często chce się wiedzieć co w trawie piszczy :)

Zapracowana mama, mama zajęta, mama wiecznie w biegu, mama niemająca czasu dla siebie. Tak mogę opisać ostatnie miesiące, od kiedy moja mała Zośka zaczęła chodzić. Z nostalgią wspominam czasy, kiedy leżała na macie, zajmowała się sama sobą, potrafiła bawić się godzinami zabawkami i siedziała w jednym miejscu. Ba, jeszcze lepiej było jak nawet nie raczkowała i leżała w bujaczku, ciesząc się do zawieszonego motylka. Tak też mogła godzinami. A matka miała chwilę, żeby spokojnie kawę spić, obiad zrobić, posprzątać, pomalować sobie paznokcie.

Ale wszystko co dobre, szybko się kończy. Matka teraz pije kawę mrożoną, którą gorącą robi sobie rano, a dopija ją wieczorem. Paznokcie, jakie paznokcie?! Obiad w biegu, z plątającym się harpaganem u nóg, a sprzątanie - to jest dopiero wyczyn z Zośką podbierającą mi miotłę albo mopa i uciekającą w siną dal. Ciężko, jest ciężko.

Matka nie mogła znaleźć czasu. Czasu na książkę, czasu na film, czasu na bloga. Matka ma już więcej siwych włosów niż ustawa przewiduje. Ale matka się stara. Dlatego tu jest. Znowu. Reaktywuje się i twierdzi, że czas coś zmienić. Czas nie dać się zwariowanej Zośce, która zachowuje się, jakby motorek w pampersie miała.

Ale już jestem i postaram się nie odejść w najbliższym czasie. I znaleźć czas. Dla siebie. Tak chociaż na chwilę, kiedy owsik śpi. Bo czasami czuję się jak ta Pani z obrazka. I nie mam siły. Na nic. Kompletnie. 

Matka ma postanowienie, które ma zamiar dotrzymać. I dotrzyma, a co! Lato idzie, parno jest, że aż z domu człowiek wychodzić nie chce. Oddychać nie ma czym. Wiatraki chodzą, ale nic nie dają. Trzeba to przetrwać. Choć nie powiem - chciałabym, by wróciły chwile, kiedy leżała spokojnie :) Mam nadzieję, że nie tylko ja jedna!