Były też chwile niebezpieczne, kiedy Zośka bawiąc się na ziemi wkładała sobie dziwne rzeczy do buzi, takie jak zielone kawałki po bombkach i innych gadżetach. Mogło się to skończyć szpitalem, ale oczywiście znowu szybka reakcja mamy, czytaj mnie, i wsadzenie palców do dzioba małej poskutkowało - rozryczała się i bawić już się nie chciała. Cóż, przynajmniej wiem, że zdrowa jest :)
Źródło zdjęcia : gokir-mszana.pl

W codziennym biegu często nie zauważamy tego, co mamy na wyciągnięcie ręki, a święta i ich magia sprawia, że przynajmniej na tą krótką chwilę zatrzymujemy się, by cieszyć się z małych, błahych rzeczy. Cieszmy się nimi jak najczęściej, bo to wypełniają nasze dni :)

Kochany szkrabie, nie jestem matką idealną. Może będę się starać taką być, może odpuszczę w przedbiegach, może moje pragnienia do dążenia, by takową być, okażą się moją misją w życiu. Może jednak zamiast starać się być najlepszą, będę po prostu twoją mamą. Z pełnym bagażem zalet i wad, odpowiedzialnością, jaka na mnie spłynęła w momencie, gdy zobaczyłam dwie kreski na teście.

Od początku wiedziałam, że będziesz dla mnie najważniejszą istotą na całej ziemi. Zmieniłaś mój świat o 360 stopni, a wraz z nim wszystko, w co wierzyłam i pokładałam nadzieję. Przed Twoim narodzeniem nawet nie sądziłam, że mogę się cieszyć z prozaicznych, wręcz dziwnych, rzeczy. Pokazałaś mi, jak bardzo się myliłam. Codziennie obserwuję Twoje postępy - to jak się turlasz do zabawek i cieszysz się, gdy uda Ci się dopełznąć do grzechotki, to, jak z uporem obserwujesz zabawkę i przewracasz ją w dłoniach, to, jak uśmiechasz się rano, gdy widzisz moją twarz. Każdy dzień przynosi mi moc nowych wrażeń.

Kochany szkrabie, jeszcze, jak byłaś w brzuchu, pokazałaś mi miłość, o której istnieniu czytałam tylko w książkach lub widywałam na twarzach innych matek, które z równie bezgraniczną pobożnością patrzyły na swoje maleństwa. Pokazałaś mi bezwarunkowe i nic oczekujące uczucie, które zaznać może tylko rodzic. I tak spoglądam na Ciebie każdego dnia i czuję, jak ta miłość we mnie rośnie, staje się silniejsza i silniejsza z każdym Twoim oddechem. Boję się, że pewnego dnia moje serce pęknie. Tak bardzo chciałabym Cię obronić przed złem tego świata. Tak bardzo chciałabym, byś nigdy nie poczuła, co to strach. Byś nie wiedziała, że poza naszym domem istnieje ciemność i mrok. Marzę byś cały czas otaczała się ciepłem i radością. Byś otulała się nimi każdego dnia i chłonęła z życia same cudowne rzeczy, których jest tak wiele, a tak często gubią się pod przykryciem smutku i żalu.

Zmieniłam się, wiesz? Zmieniłam się dla Ciebie. Nie jestem już lekkoduchem. Nie myślę tylko o jutrze. Myślę o całym czasie przyszłości. O wszystkich Twoich osiągnięciach. Myślę o tym, co nam przyniosą kolejne lata. Jak bardzo będę Cię kochać każdego dnia Twojego życia. Myślę o tym, jak będziesz chodzić do przedszkola. Jak cudownie będzie oglądać Cię w przedstawieniach na Dzień Mamy. O wspólnie spędzanych godzinach przy robieniu pierników. O czytaniu bajek przed snem. O dobranockach, które będziemy razem oglądać. Myślę o odpowiadaniu na Twoje pytania, które już niedługo będziesz zadawać z siłą karabinu maszynowego. Nie tylko ty musisz do tego wszystkiego dojrzeć. Ja również.

Kochany szkrabie, jestem tutaj. Tuż obok Ciebie. Codziennie. Jestem, by utulić Cię, gdy potłuczesz sobie kolano. Jestem, by pocałować Cię na dobranoc. Jestem zaraz za Tobą, gdy będziesz odkrywać swoje pasje. Jestem, by wspierać Cię we wszystkich dążeniach, jakie sobie obierzesz. Jestem tuż przy Tobie, by pomóc Ci zmagać się z trudnościami, jakie napotkasz na swojej drodze. Jestem i będę zawsze, by służyć Ci radą. Kochany szkrabie, dajesz mi nadzieję, na lepsze jutro. Na to, o czym nigdy nie marzyłam. Jestem Twoją mamą i ochronię Cię przed każdym złem, tak długo, jak starczy mi na to sił.

Kocham Cię całą miłością tego świata i wszystkich innych, o których istnieniu nie mamy pojęcia.

Twoja mama.

Źródło zdjęcia : papilot.pl

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Każdego dnia staram się je dostrzegać. W małych gestach. Bo przed pracą pojechał nam na zakupy. Bo przyniósł drewno do domu, bym mogła rozpalić w kominku. Bo zabiera mnie wieczorem do łóżka, bym nie zasiedziała się przed komputerem. Bo wstaje do Zosi w nocy, gdy jestem zmęczona i naprawdę potrzebuję snu. Bo głaszcze mnie głowie i nazywa swoją księżniczką. Bo kopnie mnie w dupę wtedy, kiedy tego potrzebuję. Bo jest najlepszym krytykiem, jakiego kiedykolwiek miałam.

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Przedświąteczna gorączka rozpoczęła się na dobre. Ba, można powiedzieć, że zaczęła się już jakiś czas temu, a niedługo będzie przechodzić swoje apogeum. Ja co roku mam odwieczny problem, co kupić. Tym razem nie jest inaczej. I radość ze świąt jest przyćmiewana przez nieustanną pogoń za idealnym prezentem, z którego będą się cieszyć.

Cóż, najszybciej wymyślony prezent, to ten, który dostanie Zośka. Dziecku jest łatwiej, tak mi się wydaję. Zabawka czy coś przydatnego - ze wszystkiego będzie się cieszyć, bo to coś nowego, innego. Poniżej podsunę wam kilka pomysłów, na które wpadłam, a z pewnością spodobają się każdej kobiecie/mężczyźnie ;)

1. SPA - najlepiej oczywiście jechać we dwoje. Relaks, masaże, basen. Wszystko dla ciała i duszy. Odpoczynek od zgiełku miasta, codziennego życia. Chwila dla siebie. Każdy jej potrzebuje.

2. Lot balonem - a to jest pomysł niestandardowy, ale przez to niesamowicie ciekawy. Podejrzewam, że nawet ci, co mają lęk wysokości z chęcią skorzystali by z takiej okazji, by przełamać strach. Na pewno nietuzinkowe przeżycie, do wspominania przy kubku herbaty ;)


To tylko kilka sugestii. Może wy już dawno macie wybrane i kupione prezenty, ja jeszcze się trochę waham. Może wy podsuniecie mi jakieś pomysły?

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Wiedziałam, że ten dzień nastąpi, jak jeszcze Zośka dryfowała sobie spokojnie w brzuszku. Jedne studia udało zakończyć mi się przed rozwiązaniem. Ba, myślę, że Zosia nawet nieświadomie mi w
tym pomogła.

Mój ogromny brzuch wzbudzał bowiem na uczelni roztkliwienie jakieś. Wszyscy byli mili i uczynni, i w miarę możliwości pomagali. Stresowałam się przed obroną magistra, a Zośka to czuła. Buszowała mi w brzuchu jak szalona, wierciła się i kopała, gdy siedziałam na ławce, czekając, aż w końcu usłyszę swoje nazwisko. Musiałam się nawet w kieckę wbić, co by ładnie wyglądać na tak ważnym zaliczeniu. I co? I udało się. I poszło. I później spokojnie mogłam rodzić ;)

Teraz Zośka ma 7 miesięcy, a mama rozpoczyna kolejne studia magisterskie. Raz w miesiącu będę znikać na weekend. Przeraża mnie fakt siedzenia na uczelni po 12 godzin. Trochę czasu minęło od kiedy to robiłam. Pierwszy weekend jest właśnie teraz. Pierwszy raz, kiedy zostawię ją na tak długo samą. Nie będę jej widzieć. Nie będę mogła dać jej buziaka na dobranoc. Nie nakarmię w nocy. Nie przytulę, gdy zapłacze. Nie pobawię się z nią. Nie będę oglądać, jak coraz ładniej pełza do zabawek, które ją interesują. Nie będę widzieć jak się uśmiecha. Nie będę słyszeć jak słodko gaworzy na widok znajomej twarzy. Nie usłyszę jak mocno stuka w pianinko, aby wydostały się z niego dźwięki.

Ale wiecie co? Przecież mi też jest potrzebne jakieś wolne. Chwila wytchnienia. Chwila, aby się wyspać. Tak porządnie. Całą noc. Bez niepokoju, że znowu o 2 w nocy Zosia będzie chciała się bawić, a to przecież środek nocy jest, a mama i tak jest nieprzytomna, bo poszła późno spać.
My też musimy robić coś dla siebie. I nie bójmy się tego. Rozwijajmy się w każdym kierunku. Pozwalajmy sobie na to - przecież życie mamy jedno i nie możemy go zmarnować :)

Poza tym - nie zostawiam jej samiuteńkiej. Spędzi weekend z tatą. A oni tych wspólnych chwil mają naprawdę mało. Teraz będą mogli nadrobić. Pobawią się, pospacerują. Będą ze sobą. A Zosia jak widzi tatę nie może powstrzymać uśmiechu, wyciągania w jego stronę rączek i chęci zabawy. Więc to chyba dobrze, że nie będę im przeszkadzać.

Tak więc, moi drodzy, kolejne studia przede mną. Trzeba to będzie jakoś pogodzić, usystematyzować. Poradzić sobie i nie zwariować ;) Tym samym muszę się z wami pożegnać na weekend. Ale nie martwcie się, wrócę. Pełna sił i wigoru, i zapału do dalszej pracy. Miłego weekendu!

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Zdarza się, że niektóre dzieci przechodzą je całkowicie bezobjawowo. Nagle, któregoś dnia, patrzysz na swoje maleństwo, a ono uśmiecha się do ciebie pokazując małe kiełki. I zastanawiasz się, kiedy przeoczyłaś ząbkowanie? Przecież ani nie było płaczu, ani marudzenia. Nic. Tylko się trochę śliniło i pchało wszystko w zasięgu dłoni do buźki, ale to przecież jest normalne. Więc jak to się stało? A później przestajesz o tym myśleć, ciesząc się, że przebrnęliście przez to spokojnie, bez większych zawirowań. Oby było tak dalej.
Ale nie wszyscy mają tyle szczęścia. Niektóre pociechy od razu komunikują, że coś się dzieje. Jeżdżą zabawkami po dziąsełkach, nerwowo wkładają paluszki do buzi, są marudne i płaczą. I próbujesz mu jakoś pomóc. A to żelem posmarujesz buźkę, a to swoim palcem pomasujesz dziąsełka.
Ząbkowanie to dla niektórych ciężki okres w życiu małego człowieczka. Ale są sposoby, które mogą pomóc.

1. Żele - ale najlepiej z nimi nie przesadzać, bo można zniszczyć naturalną florę bakteryjną w buźce naszego dzieciątka. Stosujmy z umiarem, wtedy, kiedy naprawdę uważamy, że jest to konieczne. Na rynku jest sporo dostępnych środków. My stosujemy Calgel. Mówi się też, że bardzo dobrym środkiem jest Sachol. I owszem, ale stosuje się go dopiero, gdy ząbki się już przez dziąsła przebijają.

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Zosia bardzo szybko zaczęła dostawać kolek. Budziła się w nocy, około 3 i do 5 dawała koncert, aż cała dzielnica ją słyszała. Nie mieliśmy pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Już nie ważne było to, że my się męczyliśmy, chodziliśmy niewyspani, a wyglądem przypominaliśmy zombie z filmów. Najgorsze było to, że męczyła się Zosia. A ja, jak każda matka, nie lubię, jak ona płacze. Próbowaliśmy więc wynaleźć sposób, aby uśmierzyć ból brzuszka. I w końcu znaleźliśmy. Poniżej przedstawię wam kilka sprawdzonych, jak nie przez siebie, to przez koleżanki sposobów, aby pomóc dziecku przetrwać kolki.

1. Woda koperkowa - to właśnie ten specyfik w końcu nam pomógł. Na początku podawaliśmy Zosi esputicon. Niestety nie pomógł. Położna zaproponowała espumisan. Też nie pomógł. Sprowadziliśmy sobie nawet niemieckie krople, które miały być cudownym lekiem, Lefax. Cudu nie było. Woda koperkowa zaś cuda działała. W głównej mierze składa się z kopra włoskiego i wodorowęglanu sodu. Problem pojawia się przy podaniu go dziecku - jeśli kobieta karmi piersią, musi spróbować podać preparat na łyżce. Jak butlą, to problemu nie ma ;) Podawaliśmy jej mniej, niż pisało w ulotce, ale i tak pomagało. I my ulgę poczuliśmy, i Zosia, więc wszyscy szczęśliwi ;)


2. Masaż - tak, budziliśmy się o 3 w nocy i przez co najmniej półtorej godziny masowaliśmy jej brzuszek na zmianę. Rozgrzewaliśmy brzuszek masażem, później zginaliśmy jej delikatnie nóżki i masowaliśmy nóżkami. Pomagało, choć też nie zawsze. Sposób dla tych mam, które wolą naturalnie pomóc dziecku, bez podawania preparatów. W miarę masowania gazy się ulatniają, a dziecko w końcu robi się spokojne i zasypia.

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Kochani, blog założony dokładnie tydzień temu, a tyle się już tutaj dzieje! Jestem wam niezmiernie wdzięczna za wszystkie odwiedziny - a mamy już ich nie skromnie ponad 1000! Jest więc czym się cieszyć :) Zadziwiacie mnie każdego dnia coraz bardziej.

Dziękuję wam za wszystkie komentarza. Wtedy wiem, że czytacie i zostawiacie po sobie ślad. Dziękuję również za polubienia fanpage. To wszystko dzieje się tak szybko, że sama jestem w ciężkim szoku. Dajecie mi siłę do jeszcze większego zaangażowania w to, co robię.
Mam nadzieję, że tak będzie dalej! :)
Chciałabym wam też przypomnieć o konkursie, który jest na moim fanpage. Do wygrania śliczny zestaw zimowy czapeczka+komin. Nie czekajcie. Wyniki już 2 grudnia. A może wśród was jest właśnie zwycięzca?

Tymczasem życzę wam spokojnego wieczoru. Skoro Zośka już śpi, to włączę sobie jakiś ciekawy film, zrobię kubek gorącej herbaty i będę się relaksować. A co, mamom też się należy ;)

W szpitalu to wszystko pięknie wygląda - przychodzi pani, bierze dziecko, opłukuje z każdej strony, myje główkę, buźkę, przewraca na drugą rękę, myję plecki i pupę, po czym nie orientujesz się nawet kiedy, a dzieciątko już jest zawinięte w ręcznik i leży na przewijaku. Trwa to dosłownie minutę. Zośka nie zdążyła dobrze zapłakać, nawet jakby chciała. Rozkręciła się dopiero przy ubieraniu, którego przez bardzo długi okres czasu nie lubiła.
Ale w szpitalu nie jesteśmy przecież cały czas i przyszła pora na kąpiel w domu. Troszkę zestresowana, napuściłam wody do wanienki, tyle co kot napłakał, co by nie przesadzić z ilością. Wlałam troszkę Ziajki natłuszczającej, włożyłam termometr, żeby wiedzieć, czy temperatura wody jest odpowiednia. I czas zacząć zabawę.

Tyle że zabawy nie było. Jako że mieszkamy z teściową, stwierdziliśmy, że pierwsza kąpiel będzie wspólna. Tata Zośki ją trzymał i każdy z nas oblewał ją wodą, żeby mieć w tym ważnym wydarzeniu udział. Wszystko byłoby pięknie i cudownie, gdyby Zosia nie histeryzowała, jakby ją ze skóry obdzierano. Płakała i płakała, kąpiel więc tak szybko jak się zaczęła, tak się skończyła. I tak było przez kolejne kilka dni. Nie wiedzieliśmy dlaczego. Wszystko było tak jak należy - woda nie była za gorąca, nie było jej za dużo, tata w swoich silnych dłoniach trzymał małą zdecydowanie, ja do niej gadałam, ale to nie pomagało.

Aż pewnego dnia, z bezsilności, zadzwoniłam do położnej się poradzić. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy powiedziała, żebyśmy nalali więcej wody. Tyle, co by ją zakryło. Dziecko bowiem wtedy przypomina sobie, jak dryfowało w brzuszku u mamy i czuje się bezpiecznie. Tego samego dnia wieczorem zrobiliśmy jak nam poradziła. Od tamtej pory Zosia uwielbia się kąpać, nie płacze, nie histeryzuje, tylko się cieszy, jak wchodzimy do łazienki i już wie, co ją czeka.


Tak minęło nam kilka dni. Było śmiesznie, wesoło, Zosia zadowolona, rodzice zadowoleni. Ale i to było do czasu. Jeszcze, jak sobie przypomnę tę feralną kąpiel, to robi mi się słabo. Z tatą Zosi ustaliliśmy, że to będzie ich rytuał. Że to on będzie ją kąpał, bo cały czas jest w pracy i w ciągu dnia często nie mają takiej chwili, żeby mogli ze sobą pobyć. Mi to było nawet na rękę, bo z początku bardzo bałam się ją kapać. Była taka filigranowa i malutka. I choć byłam nieziemsko ostrożna, to i tak miałam cykora. Tak więc do dzisiaj, sporadycznie się zdarza, że to ja ją kąpie.

Tego dnia wszystko było jak zwykle. Woda, co by brzuszek zakrywała, ziajka, tata, ja i Zosia. Aż Zosia się zakrztusiła. Przez krótką sekundę nie było po niej nic widać. Nastała cisza jak makiem zasiał, aż Zośka zrobiła się fioletowa. Na szczęście tata jest ratownikiem i zachował zimną krew. Klepnął ją w plecki, ale to nie pomogło. Dalej nie mogła nabrać powietrza. Odwrócił ją więc buźką do dołu i jeszcze raz klepnął. Udało się. Zaczęła zanosić się płaczem. Wiecie, mimo że płakała, a ja tego naprawdę nie lubię, to poczułam nieziemską ulgę, że to robi. Nogi miałam jak z waty, krew odpłynęła mi z twarzy. I cieszyłam się, jak jasna anielka, że tata Zośki był razem z nami.

Później mieliśmy jeszcze raz taką sytuację, choć już mniej poważną. Zosia zaczęła wierzgać w wannie i nalała sobie wody do ust. Bardziej się wystraszyła niż zadławiła.
Mamy - choć łatwo to powiedzieć, zachowajcie zimną krew. Klepnijcie dzieciątko w plecki, jeśli to nie pomoże, odwróćcie główką do dołu. Oby was to nie spotkało. Uczucie, jakie wtedy rośnie w piersi mamy, jest wręcz nie do opisania. Na szczęście wszystko się dobrze skończyło, a Zosia dalej lubi kąpieli, tak jak lubiła. Nawet i bardziej. A czy wy miałyście takie zdarzenia przy swoich pociechach?

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/

Tak, wiedziałam, że to w końcu nastąpi, przecież nie mogę mieć jej na własność całe życie, 24h i to 7 dni w tygodniu. Mentalnie przygotowywałam się do tego już od jakiegoś miesiąca. Wcześnie zawsze coś wypadało, jak chciałam dać Zosię do mamy. A to ząbkowanie i młoda cały czas płakała, budziła się często w nocy i chciała się tulić - po co więc babci kłopot na głowę sprowadzać? A to zaczerwienione gardełko i jakaś infekcja - chora, więc marudna i też nie było sensu. A to zaczęła bez powodu budzić się w nocy co dwie, trzy godziny - no to znowu po co babcia ma się męczyć? Aż w końcu wszystko się uspokoiło. Ząbkowanie przeszło, choć nadal mocno się ślini, gardełko zdrowiutkie i zaczęła pięknie przesypiać noce, nic więc na przeszkodzie nie stało.

Takim sposobem dzisiaj koło godziny 18:00 oddałam Zosię do babci. 7 miesięcy miałam ją przy sobie non stop, z małymi przerwami na relaks, kiedy to zajmował się nią tatuś, tudzież inna bliska osoba. Ale nigdy nie zostawiłam jej samej w nocy. Sama nie wiedziałam, jak to będzie.

I co mam ze sobą zrobić? Jak przetrwać tę noc? Jeszcze rano, kiedy do oddania młodej zostało kilka godzin, myślałam sobie, że w końcu się porządnie wyśpię. Nie będę myśleć o tym, czy nie jest w pokoju za głośno. Czy wstać do niej, bo się wierci. Czy na pewno ma dydka w buzi, bo czasami bez dydka od razu się budzi. Czy jest przykryta kołderką. Czy nie marznie. Czy nie śpi w poprzek łóżeczka. Czy nogi i ręce nie wystają poza szczebelki. Czy obudzi się o 1 w nocy. Czy może prześpi noc i da pospać rodzicom. Czy nie zrobiła przypadkiem kupki i trzeba ją wybudzać ze snu. Czy może ją polulać trochę, bo płacze przez sen. Czy zgasić lampkę, bo może za mocno świeci. Czy może radio ściszyć, bo za mocno gra. Czy, czy, czy. Nie będę o tym myśleć. Przecież mam wolny wieczór. Mogę robić, co chcę. Pójść poleżeć w wannie, poczytać książkę, obejrzeć film. Napić się wina. Poleżeć, po odpoczywać i się N I E stresować. Ani trochę.


Ale plany, jak to plany mają w zwyczaju, lubią się zmieniać, a matka zamiast relaksu, zastanawia się, czy Zosia nie płacze. Czy jest grzeczna. Czy za mną nie tęskni. Czy zjadła odpowiednią ilość kaszki. Czy spokojnie zasnęła. Czy nie będzie się rzucać w nocy. Czy prześpi noc. Czy będzie spokojna, bo przecież i dla niej to jest nowość. Jak zareaguje jak obudzi się w nocy na jedzenie, a mamy nie będzie przy niej. Jak ona poradzi sobie z tą sytuacją. Może zadzwonię? Może się upewnię, że wszystko w porządku?
Ba, może nawet lepiej podjechać i sprawdzić. Upewnić się tak na własne oczy.

Źródło zdjęcia : https://www.google.pl/